منبع: خبرگزاری THE HILL
تحلیل: آنی پفورزایمر، افسر بازنشسته خدمات خارجی ایالات متحده آمریکا
برگردان از انگلیسی به فارسی: یحیی فیضی
زمانی‌که آمریکا اعلام کرد که نیروهای خود را از افغانستان خارج میکند، اکثریت به این باور بودند که این آخرین فصل تعامل مبارزه ما در افغانستان علیه تروریسم خواهد بود و دیگر خطری مانند یازده سپتامبر، ایالات متحده را تهدید نخواهد کرد.
در کمتر از دو سال برعکس تصورات، واقعیت مسئله طوری دیگری بوده است و افغانستان بار دیگر به محل تجمع سازمان‌های تروریستی برای آموزش، طراحی و سازماندهی حملات به کشور های منطقه و فراتر از منطقه تبدیل شد.
این نتیجه گیری بر اساس گزارشی است که در ماه ژوئن توسط کمیته نظارت بر تحریم های سازمان ملل متحد علیه گروه طالبان به صورت علنی منتشر شده است.
این گزارش افغانستان تحت سلطه طالبان را پیوند خورده با تعدد سازمان‌ها و گروهای تروریستی منطقه‌ی وجهانی تعریف میکند که می‌توانند، بدون هیچگونه مزاحمت از خاک افغانستان به انجام فعالیت های تروریستی خود بپردازند.
ارقام این گروه‌ها در سال ۲۰۲۳ نسبت به سال گذشته افزایش یافته است.
در بخش کوتاه این گزارش آمده است «ارتباط بین طالبان، القاعده و تحریک طالبان پاکستان همچنان قوی و برقرار است و طیفی از گروه‌های تروریستی از آزادی های کامل در زمینه‌های فعالیت و مانورهای نظامی زیر سایه گروه طالبان برخوردارند و با زمینه سازی طالبان برای فعالیت گروه‌های تروریستی، خطر تروریسم هم در افغانستان و هم در منطقه در حال افزایش است.
براساس این گزارش، طالبان جز گروه داعش از بقیه گروه های تروریستی را با آغوش باز پذیرایی و هم‌کاری میکند و در امر مبارزه با داعش و سرکوب آن نیز ناتوان است.
شواهد موجود در گزارش اخیر سازمان ملل، استدلال‌های را که دو سال پیش مقامات نظامی و ملکی ایالات متحده مبنی بر کنترل اوضاع از راه دور اظهار نموده اند را غلط ثابت کرد و واضح ساخت که مقابله با تروریسم و مهار این طیف از راه دور نا ممکن است.
مقامات ارشد نظامی ایالات متحده نیز به این باور مند بودند که مبارزه از راه دور در برابر دشمن مصمم غیر ممکن و بی نتیجه است و امکان ضعیف است که ما ایمن بمانیم. با این حال ایالات متحده با خروج نیروهایش از افغانستان و نابود سازی شبکه‌های اطلاعاتی خود در این کشور مرتکب خیانت گردید.
در گزارش اخیر سازمان ملل تصریح شده بود که استدلال های آمریکا مبنی مهار تروریسم از راه دور تحلیل نادرست بود، آمریکا گفته بود که ما توانایی مهار شبکه‌های تروریستی را از راه دور داریم.
حتی یک مقام ارشد نظامی ایالات متحده در ماه مارس گفت «فراتر از افق نمی‌تواند ما را در برابر دشمن مصمم، ایمن نگه‌دارد.»
مذاکرات نه چندان محرمانه بین سیا (استخبارات امریکا) و طالبان برای هم‌کاری علیه داعش در سطوح مختلف اشتباه محض است، زیرا آمریکا به عنوان یک کشور حامی حقوق بشر و آزادی بیان وارد معامله با یک گروه تروریستی گردیده که به شدت مخالف این دو ارزش است.
تا چند سال دیگر، جهان اوج خطر تهدیدات گروه های تروریستی داخلی وخارجی که در افغانستان فعال هستند را متوجه خواهد شد و تهدید این گروه، جهان را بدون هیچگونه تفکیک هدف می‌گیرد.
گزارش سازمان ملل متحد موجی از جابه‌جایی جنگجویان افراطی خارجی در افغانستان را مستند کرد. در همین حال، گروه‌هایی در سرتاسر جهان سخنان طالبان را مبنی بر پیروزی بزرگ از طریق خلوص جهادی به‌عنوان یک چراغ و الگو می‌بینند.
کودکان دبستانی افغانستان اکنون در مدارس که ذهنیت انتقام جویانه و افراطی بر آن‌ها تزریق می گردد، جذب می‌شوند همچنان دختران جوان افغانستانی که مجبور به ترک تحصیل و وظایف شان شده اند، وادار به عروسی های اجباری و مادر شدن قبل از زمان درست آن می گردند.
زمان آن فرا رسیده است که به لیست کنونی افراد تحریم شده طالبان اضافه گردد و نیاز به تشدید قوانین ممنوعیت سفر بر اعضای این گروه است.
دفتر طالبان در قطر باید بسته شود و اعضای آن دفتر باید دوباره به افغانستان فرستاده شوند و اعضای خانواده های آنان به خصوص دختران شان که در حال تحصیل در کشور های خارجی هستند به افغانستانی که تحصیل در آن برای زنان ممنوع قرار داده شده است، بازگردانده شوند.
علاوه بر این نقض حقوق بشر توسط طالبان، مانند کشتن زندانیان و مقامات دولتی سابق، شکنجه زنان و محرومیت از خدمات صحی و غذا برای آسیب پذیرترین قشر، مشابه استفاده از حملات تروریستی علیه مردم افغانستان است. از آنجای‌که طالبان بر خلاف رضایت مردم افغانستان قدرت را در کابل به دست گرفتند، نباید به عنوان نماینده‌ی رسمی این کشور شناخته شوند.
این گزارش به وضوح نشان می دهد که ایالات متحده باید توافق 2020 دوحه را لغو کند زیرا آن توافق نامه برای طالبانی معنی ندارد و هیچ ارزشی به آن قائل نیستند.
در نهایت، پذیرش طالبان به‌عنوان یک دولت، یک خطر استراتژیک علیه منطقه و جهان محسوب می گردد.
پیام طالبان از زمان قدرت گیری شان در کابل در سال ۲۰۲۱ به صراحت این بود که ما مستقل هستیم و جهان اجازه دخالت در امور حکومت‌داری ما را ندارد و ما کسی را مستحق تدوین سیاست دولت داری برای خود نمی دانیم. این گزارش نیز می رساند که طالبان از کنترل خارج و قابل به رسمیت شناسی نیستند.
