مصاحبه شان ریان با احمد مسعود رهبر جبهه مقاومت ملی (بخش پایانی)

استراتژی و نحوه‌ی عملیات های جبهه مقاومت ملی

بگذارید در مورد استراتژی شما و استراتژی جبهه مقاومت صحبت کنیم، با مبارزه علیه این گروه، در چه مسیری روان هستید؟

خوب، در نخست استراتژی من رقم زدن یک رستاخیز عاطفی علیه این تراژدی بزرگ با قربانی کردن جان خودم بود. شان، پیش از سقوط، من در کابل بودم و آنچه در توان مان بود را با کشور های منطقه، کشور های غربی و حکومت افغانستان به میان گذاشتیم تا مانع وقوع این فاجعه شویم. پس از شکستِ همه تلاش ها، با خود اندیشیدم: «حالاکه همه چیز از دست رفته است، تنها راه نجات ما، انقلاب سراسری و ملی مردم افغانستان علیه گروه کوچکی به نام طالبان است». لهذا، مجبور بودم با قربانی کردن خودم به مردم قوت و انگیزه ببخشم؛ چون انگیختن عطش انتقام مردم آخرین ابزاری بود که در چنته داشتم و تنها راه حصول این رستاخیز را با به نمایش گذاشتن یک تراژدی غمناک که ریختن خون خودم باشد، می دیدم. بناً تصمیم بر این شد که به دره پنجشیر بروم، تا آخرین رمق حیات دفاع کنم و در نهایت پایان فاجعه باری را رقم بزنم تا باعث برانگیختن خشم، حس انتقام و خیزش سراسری مردمم شود. اینکه از سر زندگانی خودم بگذرم، به فجیع ترین شکل ممکن بمیرم، پیکرم را بمباردمان دشمن متلاشی کند تا خدا بخواهد از خاکستر پیکرمن ققنوس رستاخیز مردمم سربلند کند. میدانستم مردم افغانستان تشنه‌ی چنین انقلابی هستند اما در این برهه، احساس تنهایی، ناامیدی و رها شدگی دامنگیر شان شده بود؛ چون سالها بود که علیه طالبان می جنگیدند، شما می دانید که، دهه ها می شد که در افغانستان جنگ جریان داشت، زیربار سنگین جنگ، مردم بسیار خسته و زار و تنها شده بودند. لهذا، نیاز بود صوری برای شان دمیده شود تا یکبار برای همیشه از شر طالب خلاص شوند؛ اما خوشبختانه یا بدبختانه من نمردم و به خارج از افغانستان رفتم تا به برادران و خواهرانم که علیه طالبان می جنگیدند کمک جمع آوری و پشتیبانی جلب کنم. شما خودتان مرد نظامی و اهل جنگ هستید، می دانیدکه برای جنگیدن به منابع نیاز دارید. در غیر اینصورت، هرگز قصد ترک‌کردن کشورم را در سر نداشتم، برای اینکه سلاح ها آتش کند به مرمی نیاز دارید و مهمات و امکانات ما تمام شده بود و خودم در یک دره بدون هیچ کمک و پشتیبانی در محاصره دشمن مانده بودم. بناً مجبور شدم تا بروم و از هر جایی که می شود کمکی به آنهایی که می جنگند، پیدا کنم.

اما متأسفانه همزمان با تصمیمِ خارج شدن من با فشار سنگین جنگ، خط اول دفاعی ما سقوط کرد. وقتی چنین اتفاقی افتاد همه اعضای کمیته نظامی را دعوت کردیم تا تشکیل جلسه بدهیم و در آن جلسه گفته شد که فشار دشمن بسیار زیاد است، چه باید کرد؟ و استراتژی مان را تغییر دادیم. چون میدانستیم که حالا به نحوی در یک جنگ طولانی مدت قرار داریم و مجبوریم همه چیز را از صفر شروع کنیم. چون قرار است این جنگ بیشتر از آنچه که تصورش را می کردیم به طول بینجامد و خیلی سخت هم هست. مانند من افرادی زیادی بودند که می خواستند بمیرند اما چنین روزی را نبینند و مجبور به انجام چنین کار سختی نباشند. اما اراده‌ی خداوند و خواسته‌ای مردم ما این بود که همین مسیر را در پیش بگیریم، بنابراین «استراتژی خود را از جنگ سازمانمند به جنگ چریکی تغییر دادیم». و اینگونه «روایت مقاومت» را علیه طالب ها خلق کردیم. از خلق مقاومت، سازمانی متولد شد تا از آن طریق در راستای جلب کمک ها و حفظ اعتماد مردم کار کنیم. در حال حاضر دو روایت داریم، یکی «روایت مقاومت» و دیگر «روایت امارت». و تا این دم الحمد الله در جنگ روایت ها برنده، ما بوده‌ایم. طالبان تا هنوز قادر به دریافت «مشروعیت» داخلی نشده اند و هر روزی که می گذرد رو به افول هستند و مردمان بیشتری در جمع ما ملحق می شوند. در زمان سقوط حکومت هیچی در دست نداشتیم و در حال حاضر «جبهه مقاومت ملی» را داریم.

موضوع دیگر اینکه، به خودمان ثابت کردیم می توانیم به مبارزه و جنگ های چریکی ادامه بدهیم و در همین هنگام بود که کمیته نظامی و رهبری پیشنهاد کردند: « با منابع که در دسترس داریم، همزمان نمی توانیم هم عملیات کنیم و هم از شما محافظت کنیم، بناً، شما می توانید کشور را ترک کنید و در خارج به دنبال جلب حمایت و منابع باشید و ما در داخل مسئوولیت مبارزه را پیش می بریم.» این ها را بخاطری می گویم که همیشه با مردمم خیلی صادق و رو راست بوده ام. سران طالبان دروغ می گویند این که همیشه در افغانستان بودند، واقعیت این است که آن ها قریب به دو دهه در پاکستان و دیگر کشور ها مخفی بودند و هرگز به افغانستان قدم نگذاشتند، مردم افغانستان آن را می دانستند. در اصل، ما با استراتژی که اتخاذ کردیم پس از سه سال مبارزه که شروع آن از پنجشیر بود، در حال حاضر در دوازده ولایت افغانستان عملیات می کنیم. و چنانکه در آخرین گزارش سازمان ملل آقای آنتونیو گوترش سرمنشی سازمان ملل متحد خودش اعلام کرد که جبهه مقاومت ملی در طی سه ماه، ۲۵ عملیات تنها در کابل انجام داده است که در حقیقت عملیات های ما به مراتب بیشتر از آن است. منظورم این که این گزارش ها نشان می دهد که حضور ما را نادیده گرفته نمی توانند. ما در این سه سال با خلق این روایت و مبارزه مان علیه طالبان به خودمان، مردم مان و جهان ثابت کردیم که حتی بدون هیچ حمایتی، نه فقط تنهای تنها بایستیم و موفق باشیم بلکه توانستیم آن را توسعه هم بدهیم. بلی جنگ ما جنگ چریکی است؛ چون نبرد گوریلایی تاکتیکی علیه گروه بزرگیست که به نحوی هفته‌وار ۸۷ میلیون دالر هم به آن تزریق می شود، گروهی که سالانه 2.5 میلیارد دالر عایدات داخلی افغانستان را تصاحب کرده است، گروهی که پشتیبانی همه گروه های تروریستی بین المللی را همراه دارد و گروهی که بزرگترین منبع درآمد را از طریق قاچاق و تجارت مواد مخدر دارا می باشد. و در مبارزه علیه چنین گروهی ما نمی توانیم دست به انتحار بزنیم، بنابراین، لازم بود تا استراتژی مان را تغییر بدهیم و توانستیم که در یک‌ونیم‌سال اخیر بسیار موفق هم باشیم. پس از اتخاذ این استراتژی ما حتی یک نفر زندانی و یک نفر کشته هم نداشته‌ایم، در پنجصد متری ارگ طالبان عملیات داشتیم، حتی یک نفر ما هم گرفتار و یا کشته نشد. بسیار دقیق، حساب شده و موفقانه عمل کردیم. بعلاوه، چون بسیار محتاطانه و حساب شده عمل کردیم، خدا را شکر تا حالا هیچ تلفات ملکی هم نداریم. تنها یک نفر زخمی شده بود و افراد ما برای حمایت او و دلداری‌دادن به خانه‌اش رفتند شان، خیلی جالب است، پس از صحبت و همدردی برایش غرامت پرداختیم، می دانید وقتی به او پول دادیم چه گفت؟ پول را پس داد و گفت: « چه کار می کنید، در جنگ این موارد اتفاق می افتد و علاوه کرد، قبلا هرگاه طالبان بالای شهر کابل حمله‌ای انجام می دادند، ما وحشت‌زده می شدیم و فرزندام، اشاره می کند به دخترانش که به دوروبرش حلقه زده‌اند، با خود می گفتیم که: باز تروریست ها حمله کردند و خدا می داند به چه تعداد انسان های بی‌گناه جان شان را از دست دادند. اما حالا، هر بار که صدای انفجاری را می شنویم، خوشحال می شویم و خدا را شکر می کنیم که این غول ها را زدند!» پول را به ما برگشتاند و گفت: «نگران نباشید من کاملا خوبم و از ما خواست به مقاومت مان ادامه دهیم.» این نشان می دهد که مردم با ماست. مردم صادقانه حامی ما ولی تنها هستند. مردم وقتی می بینند از نخست وزیران تا سیاستمداران همه بیانیه می دهند و سخنرانی می کنند که «اوه! مردم افغانستان شما هیچ چاره‌ای ندارید، مگر اینکه با واقعیت کنار بیایید» با این وضع، مردم چه انتخابی دارند؟ در کنفرانس دوحه طالبان حضور مخالفان، دختران و جامعه مدنی را رد کردند و سازمان ملل از حکم یا فرمانی که خودشان از طریق شورای امنیت سازمان ملل حدود شش – هفت ماه پیش تصویب کردند، عقب نشینی و صرفنظر می کند و تسلیم ارده‌ی طالبان می شود. با وجود این، مردم افغانستان چگونه به جهان اعتماد کنند؟ اما ما مردم عجیبی داریم شان، بگذار قصه‌ای را برایت روایت کنم، داستانی که ممکن خوشت بیاید.من با مادری صحبت کردم که قبل از تغییر استراتژی ما از جنگ سازمانمند به جنگ چریکی، شوهرش، دو پسرش، خسربره‌اش، دامادش، بلاخره چهار- پنج نفر از اعضای خانواده‌اش را دریک چشم به هم زدن و آن هم به وحشیانه ترین شکل ممکن از دست داده بود، مثل کاری که نازی ها می کردند با چشمان بسته، دست به پشت بسته تیرباران شدند. طالبان این تصاویر را بی‌باکانه در شبکه های اجتماعی مثل فیسبوک نشر می کنند و دقیقاً همانطوری که داعش زندانی ها را به قتل می رساند، طالبان مردم را می کشند. و من به اساس اصول و ارزش هایم به آن خانم تماس گرفتم، خانمی که مادر یکی از شهدا، خانم دیگری، عروس دیگری، خوشویی یکی از آن ها و گفتم: «مادر! من تماس گرفتم، احمد مسعود، در آن هنگام اندکی گریه هم می کردم، وحشت زده بودم، چگونه می توانستم این خبر را به او بدهم. او از قبل آگاه بود و گفت: «چرا لرزشی را در صدایت احساس می کنم احمد مسعود، با من اینگونه حرفت نزن، ما به تو امیدداریم. بگو که چه زمانی دوباره از مردم می خواهی ایستاد شوند، اینبار من خودم به کوه بالا می شوم!» لحظاتی به فکر فرو رفتم و ساکت ماندم و او صحبت می کرد، همینکه که اشک هایم به گونه هایم جاری بود با خود گفتم: «اگر زندگی و هستی‌ام را وقف این مردم کنم باز هم کم است» و این است مردم عجیب افغانستان!

به دوش کشیدن بار این همه امید، اعتماد و مسئوولیتی که مردم تان به دوش شما گذاشته‌اند، چه حسی دارد؟

دو گونه احساس دارم؛ اول، مثلاً امروز صبح جمعی از همکاران مرا مشاهده کردند که بی وقفه از این جلسه به آن جلسه و اساساً همواره در جنب‌وجوش بوده‌ام، گفتند: «اوه، چقدر حوصله دارید شما، چطور این همه کار را انجام می دهید؟» گفتم: چون وقتی به مردمی که در داخل افغانستان هستند فکر می کنم، قوت و انرژی می گیرم و کاری که من می کنم در برابر آنچه مردم تجربه می کنند، چیزی نیست. بنابراین، در قدم نخست این امید است که باعث تحرک من است. و در قدم دوم، صادقانه عرض کنم، این مسئوولیت به حدی سنگین و دشوار است که در اوایل ترجیح می دادم بمیرم و آن را حمل نکنم. این بار مسئوولیت خصوصاً زمانی دشوار تر می شود که پیرو اصول و ارزش هایی باشید، پابند تقوا و پرهیزگاری و زندگانی و حیات مردم برای تان اهمیت داشته باشد، در غیر این صورت، کار سختی نیست. وقتی به برادرانی که در کوه دارید، اهمیت می دهید، یا فکر کنید که آن ها در چه حالی باشند؟ گرسنه باشند؟ سیر باشند؟ تصور کنید، می بینید که من چیزی هم در دست ندارم، چطور می توانم امکاناتی همچون آب و نان در دسترس آن ها قرار دهم؟ من می دانم که آن ها به چه منظوری در کوه ها هستند و به فامیل هایی فکر می کنم که زندگی شان را در راستای اهداف و خط‌ مشی هایی که من تعریف کردم، از دست دادند. و بدون شک، ما همه به آن اهداف خیر اعتقاد داریم. با این وصف، این دشواری و سنگینی مسأله را نشان می دهد که من با عشقی که به آزادی، دموکراسی، کشور و خانواده‌ام دارم، حاضرم از همه این نعمات بگذرم و بمیرم اما بار این مسئوولیت را به دوش نکشم، اما بوجود این مسئوولیت خطیر، در عین حال شجاعت مردم به من شجاعت و امید شان به من امید و اراده شان هر روز و هر لحظه مرا به تکاپو وامی‌دارد. آنها بی نظیر هستند، قهرمان واقعی آن ها هستند، من هیچی نیستم، همه چیز آن ها هستند، آن مردان و زنانی که هنوز در داخل افغانستان مبارزه می کنند، قهرمانان واقعی اند، من فقط صدای آنها هستم، همین و بس.