عبدالولى «تلاش» کیست؟
عبدالولى «تلاش» فرزند مرحوم وکیل محمد‌عظیم‌خان، در سال ۱۳۳۵ خورشیدی در روستای بخشی‌خیل/رخه از استان پنجشیر دیده به جهان گشود.
وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در لیسهٔ رخهٔ پنجشیر به پایان رسانده و پس از فراغت از مکتب، به کابل رفت و ابتدا به عنوان کارمند دولتی در «افغان‌فیلم» مشغول به کار شد. با توجه به علاقه و استعداد فراوانش در عرصهٔ هنر، به دنیای سینما و بازیگری راه یافت و به یکی از ستاره‌های درخشان این حوزه تبدیل شد.
عبدالولى تلاش از همان کودکی به هنر سینما و بازیگری علاقه‌مند بود. در سال ۱۳۵۹ خورشیدی، خود را در میان جمعی از سینماگران و بازیگران تئاتر و سینما در «آریانا فیلم» یافت و خیلی زود مورد توجه انجنیر لطیف «احمدی» قرار گرفت. او در فیلم‌هایی چون «گناه»، «فرار»، «صبور سرباز»، «پرنده‌های مهاجر» و «حماسهٔ عشق» به کارگردانی لطیف احمدی ایفای نقش کرد.
همکاری او با سعید «ورکزی» در فیلم‌هایی مانند «کیفر»، «فرجام»، «مردها ره قول اس» و «صبح سفید»، شهرت فراوانی برایش به ارمغان آورد. همچنین، فیلم‌های «بابا»، «عروج» و «خاک و خاكستر» نقطهٔ اوج کار هنری او محسوب می‌شوند.
تلاش علاوه بر بازیگری، در زمینهٔ تهیه‌کنندگی نیز فعالیت داشت و مسئولیت «هندوکش فیلم» را بر عهده گرفت. او تهیه‌کنندگی فیلم‌های متعددی را در سال‌های گذشته عهده‌دار بود، از جمله:
– «عروج» و «پنج عصر» به کارگردانی سمیرا «مخملباف»
– «ستارهٔ سرباز» به کارگردانی کریستف «دیامفلی»
– «خاک و خاكستر» به کارگردانی عتیق «رحیمی»
– «جنگ تریاک» و «بجه کابلی»
عبدالولى «تلاش» از معدود هنرمندانی است که با صداقت، عشق و تعهد بی‌چشم داشت در خدمت سینما، فرهنگ و مردم این سرزمین بوده است. او در ایفای نقش‌های منفی نبوغی کم‌نظیر دارد و بازی‌هایش چنان طبیعی و تأثیرگذار است که مخاطب را کاملاً در دنیای نقش غرق می‌کند.
اما فراتر از پردهٔ سینما، او انسانی مهربان، شریف و حکیم است. برخلاف نقش‌های منفی که بازی کرده، در زندگی واقعی نماد صداقت، پاکی و انسانیت است.
سینما آینهٔ جامعه است، پلی میان فرهنگ‌ها و نسل‌ها. اما آیا جامعهٔ فرهنگی ما به اندازهٔ کافی از هنرمندانش حمایت کرده است؟ آیا اتحادیه‌های هنری و نهادهای فرهنگی به‌درستی از این چهره‌های ارزشمند قدردانی کرده‌اند؟
و امروز…
این بازیگر بزرگ و سرمایهٔ فرهنگی کشور در بستر بیماری افتاده است. چه دردناک است که در روزهای اوج، همه در کنار هنرمندان هستند، اما در روزهای نیاز، کمتر کسی به یادشان می‌ماند.
اتحادیه‌های هنری، نهادهای فرهنگی و تمام دوستداران هنر باید وظیفهٔ خود را در قبال این گنجینه‌های زندهٔ فرهنگ ادا کنند. سرمایه‌های معنوی زمانی ارزش دارند که هنوز در کنار ما هستند.
علاوه بر موفقیت‌های درخشان در سینما، او در عرصهٔ ادبیات فارسی نیز دستی توانا دارد و سخنوری چیره‌دست محسوب می‌شود. سخنرانی‌های پرشور، دانش‌ورانه و حکیمانهٔ او هر شنونده‌ای را مجذوب فصاحت و بلاغت کلامش می‌کند.
در روابط اجتماعی، خانوادگی و کاری نیز چهره‌ای محبوب و محترم است. مهمان‌نوازی او و خانواده‌اش زبانزد خاص و عام است؛ او در کانون خانواده، پدری دلسوز و روشن‌فکر است.
عمرش طولانی باد!
