ز نخل های سترون ثمر چه می خواهید؟
ز بتّه های عبث نیشکر چه می خواهید؟
شما که کشت نکردید غیرِ دانۀ پوچ
بساطِ مزرعه را بارور چه می خواهید؟
به خانه راه چو دادید پرده داران را
امان ز لشکرِ بیدادگر چه می خواهید؟
چو خود خرابه نمودید خاکِ مادرِ را
پس، از زیارتِ گورِ پدر چه می خواهید؟
به مار، شیر نهادید بی خیال، ای خلق!
ز اژدهای دوصد پا و سر چه می خواهید؟
شکوه کوه و کمر را چو داده اید به باد
کنون ز دامنِ کوه و کمر چه می خواهید؟
ستاده در خطِ اوّل سپاهِ شعر، دگر
کمال و معجزه ی این هنر چه می خواهید؟
******
چنین که سازِ خیالم شکسته آهنگ است
حضور شِکوه نوازشگرِ دلِ تنگ است
سرودِ تازه چه خوانَد به نامِ آزادی!
کسی که یک سره در بندِکاکُلِ چنگ است
مرا به طرح دورنگی که هیچ باور نیست
مپرس، خونِ من و دشمن از چه یک رنگ است؟
به پشت بی خردان تا کشند هیزمِ جهل
همیشه مشتعل این گونه آتشِ جنگ است
مرا روایتِ خاک و ترا حکایت سنگ
میانِ ما و تو فصلی هزار فرسنگ است
*******
کنون منم به دمِ تیغِ تر، ستاده منم!
ستاده ام که بِبُرّم به دستِ خود کفنم
کنون منم سرِ سنگین نهاده بر شانه
که موجِ سرخ فراز آید از یمِ سخنم
کسی به شرحِ دلِ من در این چمن نرسید
زبانِ لاله مگر گُل کند ز پیرهنم
منم که خون وطن از جنازه ام جاریست
منم که در برِ تابوت خود ستاده تنم
وصیّتم منما؛ از برای سنگ شدن
به زیرِ خاک ببندد مگر فلک دهنم
