بخش اول
- آن، این: جدا و با نیم‌فاصله از واژه‌ی پس از خود نوشته میشود، مانند: آن‌چه، آن‌که، این‌جا، آن‌جا، وانگهی، این‌گونه، آن‌گونه و….
- ابن: نوشتن یا ننوشتن الف در این واژه، هنگامی که در بینِ دو نامِ خاص (مثلن نامِ خاص اشخاص) بیاید، هر دو درست است، مانند: حسین بن علی یا حسین ابن علی.
یادآوری: الف “ابن” که در واقع همان همزه‌ی عربی است، هنگامی که میان دو نام خاص در یک‌جمله پی‌هم قرار گیرد، نوشته نمی‌شود، مانند: حسین بن علی، علی بن ابی‌طالب. اما اگر واژه‌ی “ابن” در اول جمله واقع شود، الف آن حذف نمی‌شود، مانند: ابن سینا دانش‌مند معروف بود و نه بن سینا دانش‌مند معروف بود. - حرف ندا هم‌واره از از منادا جدا با نیم‌فاصله نوشته میشود، مانند: ای خدا، ای عزیز، ای برادر و….
یادآوری: نیم‌فاصله معمولن در واژه‌های مرکب (ترکیبی) برای رعایتِ استقلالیّت معنایی واژه‌ها و نیز ساده‌خوانی و درست‌خوانی انجام میشود، مانند: صاحب‌نظر و نه صاحبنطر، جلالتمآب و نه جلالتمآب، می‌خواند و نه می‌خواند، میشود و نه میشود، میرود و نه میرود، آفرینشگر و نه آفرینشگر، سپاسگزار و نه سپاسگزار.
نیم‌فاصله را در کامپیوتر می‌توان با گرفتن کنترول+شفت+@ راحت به‌کار برد. - کاربرد به: در موارد زیر یک‌جا و در موارد دیگر جدا نوشته میشود:
الف- هنگامی که بر سر فعل یا مصدر آورده شود که به آن “به” زینتی یا تاکید نیز می‌گویند، مانند: برو، بیا، بخور، بگفتم، بروم، بنماید، بگفتن، بدین، بدان، بدو، بدیشان و….
ب- هنگامی که صفت بسازد، مانند: بنام، بخرد، بشکوه، بهنجار و….
یادآوری: “به” که در آغاز برخی از ترکیب‌های جاافتاده‌ی عربی در زبانِ پارسی می‌آید، از نوع حرف افزوده‌ی پارسی نیست و یک‌جا به واژه‌ی پس از خود نوشته میشود، مانند: بنفسه، بعینه، بشخصه، بذاته و موارد هم‌مانند دیگر.
هرگاه “به زینت”، “نون نفی” و “میم نهی” بر سر فعل‌هایی که با الف مفتوح یا مضموم آغاز می‌شوند، مانند: انداختن، افتادن، افکندن و… بیاید، الف آن در نوشتن حذف میشود، مانند: بینداز، نیفتاد، بیفکن و….
