در برنامه‌ای که روز گذشته(11/جدی/دی) در تالار حوزه هنری خراسان رضوی برگزار شده بود، تعداد زیادی از شاعران نویسندگان افغانستانی و ایرانی اشتراک ورزیده بودند.
جان پدر کجاستی، عنوان مجموعه اشعار شاعران افغانستان و ایران است که پس از حادثه غم‌انگیز دانشگاه کابل، سروده شده و خانم زهرا حسین زاده آن‌را جمع آوری کرده است.
یامان حکمت، ابوطالب مظفری، شمس الحق آریانفر سخنرانان برنامه بودند. یامان حکمت در مورد شعرهای این مجموعه گفت به جز دو یا سه شعری که به اندیشه و روش طالب نقد و اعتراض داشت، اکثریت اشعاری که در این کتاب چاپ شده، عاطفی و فاقد اعتراض اند. تاکید یامان بیشتر به تفکر در شعر و اعتراض و نقد در شعر بود.
آقای آریانفر چاپ کتاب«جان پدر کجاستی»را گامی در نزدیک شدن و همدلی ملت‌های ایران و افغانستان خواند. او به تایید حرف‌های یامان تاکید بر اعتراض در شعر معاصر کرد تا نوحه‌سرایی. او گفت برخورد بیش از حد عاطفی در این‌گونه شرایط، دشمن را جسورتر میسازد.
ابوطالب مظفری اما حرف دیگری داشت؛ او شعر مقاومت را رد کرد و گفت ما پیش از دهه ٨۰، شعر مقاومت نداشتیم؛ استدلالش این بود که هم چپی‌ها مدعی شعر مقاومت اند و هم راستی‌ها؛ چپی‌ها مقاومت را ربط به کارگرها و هم‌حزبی‌های خود میدادند و راستی‌ها هم به مردم مسلمان و مجاهد و …او این‌گونه اشعار را”شعرهای ایدولوژیک”خواند. گفت پیش از دهه هشتاد، جایگاه انسانیت در شعرهای دوطرف مدعی شعر مقاومت، بسیار غریب افتاده است، زیرا به قضایا برخورد حزبی داشتند تا برخوردی انسانیت محور.
مظفری تاکید کرد که اگر شعر مقاومتی وجود داشته باشد که بیشتر نگاه انسانی به مسایل داشته، در بیست اخیر بوده است. او شعرهای مجموعه”جان پدر کجاستی” را نمونه‌ای از شعر مقاومت خواند.
این در حالیست که تا حالا تعریفی دقیق از شعر مقاومت ارایه نشده است؛ عده‌ای شعر مقاومت را برخاسته از جبهه جنگ میدانند و تاکید بر این دارند که شعر مقاومت باید در داخل افغانستان سروده شده باشد. برخی هم شعر مقاومت را به جغرافیای متفاوت تقسیم میکنند که حوزه پاکستان، ایران و اروپا و آمریکا در دوران مهاجرت به وجود آمده است.
