طالبان و حرمت نا پذیری ناموس مردم
شکی نیست که آموزه‌های اسلامی همواره بر عفت، پاکدامنی، و حفظ خون و نسل تأکید کرده است. یکی از اهداف اصلی شریعت اسلامی، پاسداری از نسل انسان‌هاست. پیامبر اسلام (ص) نیز در آخرین حج خود، حجةالوداع، بر اهمیت این اصل تأکید ورزیدند.
فارغ از جنبه‌های دینی، در فرهنگ ما نیز همواره گفته شده که افغان‌ها مردمانی با غیرت و با‌ناموس‌اند؛ و بی‌تردید چنین نیز هست. اما طالبان، این لکه‌های شرم و ننگ در تاریخ اسلام و افغانستان، سال‌هاست که حرمت ناموس مردم را پایمال کرده‌اند؛ حرکتی که حتی در تاریک‌ترین روزهای حکومت‌های گذشته، نظیر رژیم‌های خلق، پرچم، یا جمهوریت فاسد نیز بی‌سابقه بوده است.
این گروه افراطی، به نام “امارت اسلامی”، نه‌تنها زنان معترض را ربودند، بلکه پرده عفت و کرامت آنان را نیز دریدند. جنایت‌شان زمانی آشکارتر شد که رسانه‌ها گزارش‌هایی از این فجایع منتشر کردند. اما طالبان طبق معمول، همه چیز را انکار کردند.
این مقدمه را آوردم تا از رخ داد درد ناک خود سوزی دختر جوان غوری، عابده، سخن بگویم؛ رویدادی که قلب هر انسان آزاده‌ای را به درد می‌آورد.
فرماندهان طالبان، که از بیت‌المال مردم مست و مغرور شده‌اند، از همان ابتدای بازگشت‌شان به قدرت، چشم طمع به زنان و دختران این سرزمین دوختند. ملاها، مفتی‌ها و فرماندهان طالب از بدخشان تا فاریاب، از غور تا نیمروز، و از قندهار تا کابل، هر روز دخترانی را به اجبار و تهدید به عقد خود در می‌آورند. این ازدواج‌ها که با تهدید و خشونت همراه است و بدون رضایت دختران انجام می‌شود، چیزی جز تجاوز به حرمت و ناموس مردم نیست.
این گروه، که نه ادب دینی دارند و نه اخلاق انسانی، مانند گرگ‌های درنده در پی شکار هستند. عابده یکی از قربانیان همین درندگی بود. وقتی شنید که افراد مسلح از ولسوالی تیوره آمده‌اند تا او را به زور به عقد یک طالب درآورند، تصمیم گرفت مرگ را به زندگی با ذلت ترجیح دهد. او خود را به آتش کشید و جان داد، اما تن به تحقیر نداد.
شهادت عابده نشان داد که زنان افغانستان، برخلاف بسیاری از مردان، با تمام وجود و حتی با نثار جان، در برابر این ظلم و ستم ایستاده‌اند.
سخنگویان طالبان مانند همیشه واقعیت را انکار کردند و ادعا کردند که این یک “موضوع خانوادگی” بوده است؛ در حالی که حقیقت چیزی جز آن است. این دروغ‌ها نشان می‌دهد که طالبان نه به دین پایبندند، نه به اخلاق، نه به شرافت و نه به ناموس مردم.
واقعیت این است که تا زمانی که این گروه و مراکز تربیت تروریستی‌شان نابود نشوند، آزادی و امنیت در افغانستان ممکن نخواهد بود. جنایت‌های طالبان، به‌ویژه در حق زنان، به‌زودی موجب بیزاری گسترده‌تر مردم، به‌ویژه زنان و نسل جوان، از دین اسلام خواهد شد. اکنون نیز بسیاری از زنان و مردان این سرزمین، از نام‌هایی چون ملا، مولوی، طالب، و حتی اسلام، با اندوه یاد می‌کنند.
