سیاسی و اجتماعی

طلسم طالبان کی خواهد شکست؟

نویسنده: محمد محق

در فضای راکد سیاسی کشور، برگزاری نشست‌هایی مانند کنفرانس دوم ویانا، قدمی ارزنده و ستودنی است، زیرا هر چه رکود، بی‌عملی، انفعال و تماشاگری ادامه یابد عمر حاکمیت طالبانی درازتر و پایه‌های آن محکم‌تر می شود. از این رو باید از هر صدایی در برابر طالبان و از هر تحرکی در برابر این گروه حمایت و استقبال کرد، و منفی‌گرایی‌های بیمارگونه را که نتیجه‌ای جز سستی بیش‌تر اراده در برابر طالبان ندارد، هوشیارانه کنار نهاد. افزون بر این، فراهم آمدن هر گونه فضای گفتگو میان طیف‌ها و جریان‌های سیاسی کشور، که از شکاف‌ها و پراکندگی‌های فراوانی رنج می‌برند، می‌تواند زمینه رفع سوء تفاهم‌ها را فراهم آورد و امکان رسیدن به تفاهم میان گروه‌ها را افزایش دهد.
در نشست ویانا نمایندگان همه جریان‌ها تاکید داشتند که باید به پراکندگی کنونی نیروهای ضد طالب پایان داده شود و این تنها راهی است که طلسم سلطه بلا منازع طالبان شکسته خواهد شد و دریچه‌ای به سوی فردا گشایش خواهد یافت. موفقیت‌های طالبان بیش از همه، چه در دوران جمهوریت و چه پس از آن، مدیون ضعف طرف مقابل بوده است نه قوت این گروه. طالبان به لحاظ طرح و برنامه از ناکارآمدترین و بدنام‌ترین گروه‌های موجود در منطقه است، و اگر ضعف‌های نظام جمهوری در گذشته و پراکندگی نیروهای ضد طالب پس از آن نمی‌بود، این گروه نه در داخل به موفقیتی می‌رسید و نه در خارج.
همه ناظران داخلی و خارجی می‌دانند که هیچ کس طالب را دوست ندارد، و همه دولت‌ها، به شمول آنانی که رابطه حسنه با این گروه دارند، به آن به چشم نیرویی منفی و تخریب‌گر می‌نگرند، اما چونکه دولت‌ها به شریکی توانا و استراتژیک در منطقه می‌اندیشند، و گروه‌های مقابل طالب نتوانسته‌اند با ایجاد جبهه‌ای واحد خود را به آلترناتیو قابل اعتمادی ارتقا بدهند، کشورهای جهان از روی ناچاری به طالبان روی می‌آورند. در واقع، تداوم عمر طالبان و جنایاتی که در حق مردم می‌کنند محصول عمل سیاستمداران تک‌رو، بیمار و خودخواهی است که از یکجا شدن با دیگران و شکل‌گیری اجماعی ضد طالبانی می‌گریزند و در اثر فقدان بصیرت سیاسی هم ذلت و زبونی خود را طولانی‌تر می‌کنند و هم صف مخالفان طالبان را دچار شکاف و اختلاف می‌گردانند. در این شرایط هیچ بهانه‌ای برای تک‌روی قابل قبول نیست و هیچ ندایی که از آن بوی اختلاف و چند دستگی بیاید جز بر آفتاب افکندن خبث باطن صاحبان آن نتیجه‌ای ندارد.
باید از هم اکنون و بدون فوت وقت به شکل‌گیری چتر واحد سیاسی برای همه نیروهای ضد طالب اقدام کرد، و این را به مثابه اولویت این مرحله در نظر گرفت، و هر کسی را که در این راه سنگ‌اندازی یا بهانه‌تراشی می‌کند به افکار عمومی معرفی کرد تا کارنامه تاریک و شرم‌آورش ثبت تاریخ شود. اگر کسی دارای خرد و آگاهی تاریخی باشد به آسانی در خواهد یافت که از قرن نزدهم به این سو، بزرگترین شکست‌هایی که به سراغ این کشور آمده و فرصت‌های طلایی‌ای که از دست رفته است در نتیجه همین کوته‌اندیشی‌ها، بی‌ظرفیتی‌ها، خودخواهی‌ها، کینه‌توزی‌ها، و فرومایگی‌هایی بوده است که شماری از سیاستمداران گرفتارش بوده‌اند. چند دستگی و پراکندگی بیش از این نه توجیه دارد و نه قابل تحمل است. باید جدولی زمانی برای شکل‌گیری جبهه واحد ضد طالبانی با همه تنوع و تفاوت دیدگاه‌ها ترتیب یابد، و این همان چیزی است که مردم افغانستان در داخل و جهانیان در خارج بی‌صبرانه منتظر آن هستند. باید جایگزین طالبان را آماده کرد تا دنیا در محاسباتش تجدید نظر کند.
نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا