نگاه مولوی کمال الدین حامد در ارتباط به مقصد گرایی در شریعت اسلامی

دو روز پیش مقاله‌ا‌ی را زیر عنوان «مقصدگرائی در شریعت اسلامی» که نوشته مولوی صاحب کمال الدین حامد است، برای چند بار خواندم، مطلب و مقصد مقاله را نیافتم، نفهمیدم و به این نتیجه رسیدم این نوع نبشته‌ها به‌جای مفید، مضر تمام می‌شوند و بجای خیر، شر می‌رسانند و به‌جای تنویر افکار به تخدیر افکار می‌انجامند، از این بابت ده نکته زننده که از متن مقاله بیرون کردم خدمت خوانندگان گرامی تذکر می‌دهم:
۱. مقاله برخلاف عنوانش، مفهوم نیست و هدف مشخص آن معلوم نمی‌باشد.
۲. مقاله مفید نیست به‌جای تنویر، افکار را تخدیر و سر در گمی ایجاد می‌کند.
۳. مقاله دارای عنوان کلان و برجسته است، اما غیر علمی و غیر معیاری نوشته شده است.
۴. برخلاف داده‌های علم منطق که ابن سینا می‌گوید: «جزء برکل حمل نمی‌شود»  اما در این نوشته مکرراً حمل جز بر کل صورت گرفته است، یعنی از دید فهم و برداشت علم منطق غیر منطقی است.
۵. اصطلاح مجتهدین و فقها را به حقوق دانان تعبیر نموده است که این خود خطا است، مجتهدین و فقها حوزه کاری شان عام اند و حوزه کاری حقوق‌دانان خاص است.
۶. جایگاه عبادت را به برچسب تعبیر کرده است، یعنی عبادات اصالت ندارند و جامعه اصل است و عبادات یک روش برچسب به تعاملات اجتماعی است.
۷. عنوان مطلب و مصدر مباحث را از شخصیت‌های شامخ و کتاب‌های ۵ هزار صفحه‌ای مهم مثل (الموافقات) امام شاطبی که چند جلد است، نقل قول می‌کند و به یقین گفته می‌توانم ۱۰ صفحه آن را نخوانده و هم‌چنان حدودا از ده عنوان کتاب و مصنف نامبرده است و این نوع برداشت و علم را می‌شود مکاشفاتی و یا خیالی نامید.
۸. از جمله مصادر اولی تشریع عقل و عرف و هنجارهای اجتماعی را به عنوان اصول معرفی نموده‌است و حتی ارجحیت آن دو را به مصادر نقلی وحیانی در الفاظ پیچیده است، مثل لیبرالیزم!
۹. مقاله رضایت خداوند متعال را تابع رضایت مردم خوانده است و در حقیقت شریعت تابع مصالح مردم است و موارد زیادی است که شارع مصالح مردم را در یک قضیه مطمح نظر قرار داده است و اما مردم به هردلیلی ناراض می‌باشند!
۱۰. مقاله راه دینداری را به مقصدگرایی و فقه‌گرایی منحصر ساخته است، در حالی‌که این‌ها فروعاتی از اصول شریعت اند که دارای موالفه‌ گوناگون و منظومه‌های مختلف اند.