مصاحبه شان رایان با احمد مسعود، رهبر جبهه مقاومت ملی افغانستان(بخش چهارم)

حمایت های جهانی از جبهه مقاومت ملی

خوب، اجازه دهید راجع به حمایت های شما صحبت کنیم، چه کسی از شما حمایت می کند؟

خداوند و مردم افغانستان.

تنها مردم افغانستان؟

و خداوند

و خداوند؟

بلی.

اوه، او بهترین حامیان است.

بلی. او بزرگترین پشتیبان ماست.

او همه کسی است که نیاز دارید؟

او تنها کسی است که نیاز داریم. با داشتن تکیه گاهی چون اوست که من همیشه مثبت اندیش، پر انرژی و خوشحال هستم؛ چون از صمیم قلب باور دارم راهی را که ما در پیش داریم، راه حق است. و من منتظر نماندم تا ایالات متحده، روسیه، چین، ایران یا کشوری دیگری مجوز مبارزه یا عدم مبارزه را برایم صادر کند. من در خانه خود بودم، طالبان با جنگجویان خارجی که هیچگونه رابطه و سنخیتی با دین من نداشتند، آمدند تا مرا، مردمم و خواهران و مادرانم را کشته و سرزمینم را صاحب شوند، بناً حق کاملاً با من بود تا علیه شان بجنگم. دستور مبارزه در برابر آنها را از ارزش های دینی خویش گرفتم و به اجازه کسی دیگری نیاز نداشتم به همین دلیل هم است که از من حمایت نمی کنند؛ چون من در دفاع از مردم و کشورم با آن ها مشورت نکردم و با هیچ یکی از سیاست هایی هم که دارند، همسو نیستم. اما بگذار رُک و صادقانه بگویم شان! حقیقت این است که هیچ اهمیتی به این وضع نمی دهم، آنچه که برایم مهم است مردمم هستند. لهذا، احدی از مردم افغانستان از طالبان حمایت نمی کند. این سؤال که: « آیا مردم واقعا از طالبان حمایت می کنند؟» از موضوعات داغ این دو – سه سال گذشته بوده است. طالبان ادعا می کنند که در افغانستان طرفدار دارند، خیلی خوب اگر چنین است، اجازه دهید «انتخابات» برگزار کنیم تا ببینیم مردم افغانستان از چه کس یا گروهی حمایت می کنند؟ اگر آن شما هستید، حاضرم خودم را در مرکز شهر کابل حلق آویز کنم، حاضرم فقط معلمی در کابل باشم یا حاضرم خود را در جزیره‌ی تبعید کنم، اگر شما واقعا فکر می کنید که رأی اکثریت با شماست به مردم اجازه بدهید تا تصمیم بگیرند. شان! چون من به یک موضوع بیشتر از همه چیز عشق دارم، دخترکی شیرینی دارم که عاشقشم اما حتی بیشتر از دخترم، فامیل، پدرم و میراثش و حتی بیشتر از مردم و سرزمینم، «آزادی» را دوست‌دارم و به آن عشق می‌ورزم.

من هم همینطور.

بهترین و بزرگترین نعمت خداوند برای هر انسانی، حق آزادی است. اگر طالبان راست می گویند که گروه محبوب اند، می بایست آزادی مردم را برگردانند و تعریف آن این که: «مردم باید تصمیم بگیرند چه آینده‌ای را می خواهند». از طالبان نمی خواهم به من حق حکمرانی اعطا کنند، فقط دارم این را می گویم که بگذاریم تصمیم با مردم باشد. احتمال دارد که من حتی به انتخابات هم اشتراک نکنم؛ چون می بینم زنان و مردانی به مراتب تواناتر از من و واجد شرایط این پست در کشور هستند. اما همه‌ی آنچه که می گویم این است که آزادی ارزشِ «خون دادن وجان داد» دارد و آزادی موهبتی‌است که هیچ کسی حق ندارد از انسان دیگری سلب کند. حال‌آنکه در حال حاضر، گروه طالبان آزادی چهل میلیون انسان این سرزمین را بشمول خودم، سلب کرده‌اند.

اگر در اشتباه بودم، حرفم را اصلاح کنید اما تا آنجا که من می دانم، کشور های همسایه‌ای هم هستند که کاملاً مخالف طالبان‌اند و دوست ندارند با آنها وارد رابطه شوند یا توافق کنند، این کشور ها به فهم من شامل: پاکستان، ایران و تاجیکستان می شود، درست می گویم؟

خوب، چنانکه در نخست تذکر دادم، هیچ کشوری از اوضاع پیش آمده راضی به نظر نمی رسد. پاکستان ،حالانکه در طول سه دهه از طالبان حمایت کرد و آنچه کاشته بود را درو می کند. پاکستان پول آمریکایی ها را به بهانه‌ی مبارزه با تروریسم گرفتند و پس به خود تروریسم تزریق کردند. تروریسم در پاکستان رو به افزایش است و آنگونه که یادآور شدم به قول خود شان پنج‌برابر افزایش داشته است. بلی آن ها بلاخره فهمیدند که: «این چیزی نبود که ما می خواستیم»، آن ها فکر می کردند می توانند طالبان را در کنترل نگهدارند. غافل از اینکه نمی توان قوغ را به مشت نگهداشت.

ایران، تازه پس از سقوط افغانستان متوجه شد که به تعداد دو میلیون مهاجری که از قبل در آن کشور بود، شش میلیون دیگر افزود شد. جدایی از تهدیدات امنیتی که از آدرس افغانستان متوجه ایران بود. با وضع بد اقتصادی که ایران از پیش داشت، حالا این شش میلیون نفوس بعلاوه جمعیت آن کشور، نیاز به تغذیه، مراقبت، حمایت و آموزش و پرورش داشت.

تاجیکستان هم عین داستان. به نظر من اوضاع پیش آمده به نفع هیچ کشوری نیست با آن هم به استثنای تاجیکستان که یک تنه در پهلوی مردم افغانستان روی خواست «انتخابات» که به مردم اجازه می دهد خودشان تصمیم بگیرند، ایستاده است. بقیه کشور ها همچون: پاکستان و ایران مواضع شان روشن نیست، نه تنها سیاست های شان در رابطه به روی کار آمدن یک حکومت مشروع در افغانستان روشن نیست که خیلی گنگ و پیچیده هم است. با طالبان در ارتباط هستند مثلاً، ایران، سفارت و قنسولگری افغانستان را تحویل طالبان داد. پاکستان از اولین کشور هایی بود که سفارت افغانستان را به طالبان سپرد. روسیه سفارت افغانستان را تقدیم طالبان کرد. بناً، بسا جای تأسف است که این کشورها با طالبان در رابطه بوده و متوجه نیستند که این سیاست ها، تنها طالبان را گستاخ می کند. و فرقی نمی کند که چقدر به طالبان باج یا رشوه می دهید، ذهنیت، جهان بینی و ایدئولوژی آن ها فقط خواهان توسعه و همه گیری است. و در فقدان یک حکومت مشروع در افغانستان همه‌ی آنچه که در سر دارند لاینحل می ماند.

آیا ایالات متحده، بقیه کشور ها را تشویق به عدم همکاری با شما و مقاومت می کند؟

با دیدن بیانیه ها و سیاست های شان باورم این است که اینطور باشد. اما شاید نه مستقیم اما سیاست های شان گواهی می دهد که خواستار حضور هیچ مقاومت و جنبش آزادی بخشی علیه طالبان نیستند. احتمالا این یکی از تعهداتی شان به طالبان باشد که پس از خروج از مخالفان شان حمایت نکنند و به احدی هم اجازه ندهند که از اپوزیسیون طالب ها، حمایت بعمل آورد. شاید هم این یکی از همان قسمت های سری توافقنامه دوحه باشد.

به فهم من، رئیس جمهور فرانسه می خواست به نحوی از شما حمایت کند و از سوی ایالات متحده دلسرد و ناامید شد، آیا این موضوع حقیقت دارد؟

در مورد وعده‌ی حمایت یا منصرف کردن رئیس جمهور فرانسه از حمایت، چیزی نمی دانم. فرانسه رابطه‌ی عمیقِ تاریخی با افغانستان دارد. در اصل، خیلی وقت ها پیش از جنگ ها در کشور ما، از افغانستان حمایت میکرد. مثلاً با داشتن مکاتب فرانسوی در افغانستان مخصوصا در کابل که در واقع پدرم در یکی از همین مکاتب شامل شده و به زبان فرانسوی هم مسلط گشت و بعد ها یکی از دلایل محبوبیت او در فرانسه شد. اما در مورد حمایت چیزی قطعی نبود. نه صحبتی بود و نه وعده‌ای، البته که فرانسه از حقوق بشر و حقوق زنان حمایت می کند، فرانسه یکی از معدود کشور های اتحادیه اروپاست که در مواردی از این قبیل در افغانستان داد خواهی می کند، ما این کار شان را تحسین می کنیم. اما وعده‌ای راجع به کمک از ما وجود نداشته که به درخواست ایالات متحده منصرف شده باشد. ولی متأسفانه سیاست های ایالات متحده و اداره جدید آمریکا در قبال افغانستان، نا امید کننده‌ست.

ادامه دارد…