پدرم نمُرده است، او در هنجره‌ای آزادی‌خواهان زنده است و ما به یادش مقاومت می‌کنیم

آن‌ها بدون هیچ‌گونه تضمینی برای فردا، در برابر ظلم و استبداد ایستاده بودند. پدرم با قلبی پر از امید به آینده می‌جنگید، به امید روزی که مردم سرزمینش آزاد باشند و دیگر هیچ ظلمی به آنها تحمیل نشود. در دل شب‌هایی که تاریکی همه‌چیز را فرا می‌گرفت، او و یارانش در جنگ بودند، برای مردم، برای آینده‌ای که آرزو داشت، برای سرزمینی که باید دوباره شکوفا می‌شد.»
فرشته نفس عمیقی کشید و از پنجره به برف‌های بیرون نگاه کرد، برف هنوز می‌بارید و خانه در سکوت فرو رفته بود. او ادامه داد: «اما یک روز، خبری رسید که پدر دیگر باز نخواهد گشت. وقتی که شنیدیم که او در دل نبرد جانش را فدای وطن کرده است و به شهادت رسیده، انگار زمان ایستاد و تمام دنیا برای لحظه‌ای فرو ریخت. احساس کردم که زمین از زیر پایم کشیده شد و هیچ چیزی در آن لحظه به اندازه‌ی فقدان پدر واقعی نبود. یادم می‌آید که مادر به آرامی مرا در آغوش گرفت و در سکوتی سنگین که گویی صدای دنیا در آن گم شده بود، هیچ‌کسی نمی‌دانست چه باید گفت. کلمات در گلویم خشکیدند، هیچ کلمه‌ای نمی‌توانست آن درد عمیق را توصیف کند. در آن لحظه که هیچ چیزی جز فقدان پدر نمانده بود، حس کردم که نه تنها او، بلکه بخشی از وجود ما از دست رفته است. احساس کردم که بخشی از روح ما، آن چیزی که همیشه در دل‌مان می‌تپید و امید می‌داد، از دست رفته و جایش را خلا و اندوه سنگینی پر کرده است. جهان آن‌طور که می‌شناختیم، دیگر همان جهان نبود.»
فرشته لحظه‌ای سکوت کرد، سپس ادامه داد: «از آن روز، دیگر هیچ‌چیز مثل قبل نشد. هیچ چیزی به همان سادگی گذشته نبود. ما از خانه به خانه می‌دویدیم، هر لحظه در تلاش بودیم که از دست گروه طالبان فرار کنیم. شب‌ها به جایی پناه می‌بردیم که شاید دیگران هم در آنجا بودند، اما حتی در دل شب، هیچ‌جا برای ما امن نبود. همیشه در پی ما بودند، ردپای‌مان را دنبال می‌کردند. گروه طالبان می‌گفتند که چون پدرم به جبهه پیوسته، باید ما را هم به عنوان مجازات بگیرند. می‌گفتند که خون ما نیز باید بهایی برای مقاومت پدرمان باشد. و ما همیشه در این فکر بودیم که کی و کجا ما را پیدا خواهند کرد. هیچ‌جا برای ما پناهگاه نبود، هیچ دیواری نمی‌توانست محافظت‌مان کند. زندگی‌مان در سایه‌ی این ترس بود، همیشه در اضطراب و نگرانی از آنکه شاید یک لحظه غفلت باعث شود تا چیزی از دست بدهیم که دیگر قابل بازگشت نباشد. شب‌ها، در میان تاریکی، تا دیروقت بیدار می‌ماندیم، گوش به در می‌دادیم و منتظر بودیم که صدای قدم‌هایی که می‌توانست هر لحظه به در خانه‌مان برسد، نشنویم. حتی خواب هم برای ما از آن پس جز یک کابوس بود، کابوسی از حمله‌ای که هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسید.»
فرشته چشمانش به گوشه‌ای از اتاق دوخته شد و در ادامه گفت: «حالا دیگر هیچ‌چیز مانند گذشته نیست. گذشته‌ای که در آن خانه‌ها به مثابه‌ی پناهگاه‌هایی امن بودند، به یادگارهایی از گرما و محبت تبدیل شده است. حالا هیچ‌جایی برای ما خانه نیست، هیچ جایی که بتوانیم در آن احساس امنیت کنیم. شب‌ها، برف‌ها همچنان می‌بارند، اما این بار نه فقط برف، بلکه سردی در دل‌های‌مان نشسته است. هر تکه‌ی برف که به زمین می‌افتد، گویی یک وزنه‌ی سنگین به دوش‌مان اضافه می‌کند. هیچ‌چیز نمی‌تواند آن سردی و تاریکی را که در دل‌مان هست، برطرف کند. خانه‌ها، زمانی که پر از شور و شوق زندگی بودند، حالا پر از خاطرات دردناک‌اند. خاطراتی از روزهایی که پدر کنارمان بود، از لحظاتی که در کنار یکدیگر می‌خندیدیم و می‌خوابیدیم. اما حالا این خانه‌ها تنها گویای سکوتی عمیق‌اند، سکوتی که با یادآوری هر لحظه از آن روزهای پیش از آمدن گروه طالبان بیشتر بر دل‌مان سنگینی می‌کند. خاطراتی که دیگر برای همیشه در دل‌مان باقی خواهند ماند، همانطور که آتش‌سوزی به جای خود در خاک می‌سوزد، این خاطرات نیز در دل‌مان سوخته و ماندگار می‌شوند. این سردی دیگر به برف‌ها تعلق ندارد، بلکه به جایی در اعماق وجود ما رفته که هیچ دمایی قادر به ذوب کردن آن نیست.»
من دفترچه‌ام را نگاه می‌کردم و هر کلمه‌ای که فرشته می‌گفت، می‌نوشتم. هیچ‌کلمه‌ای نمی‌توانست دردی که او در دل داشت را انتقال دهد. فرشته به آرامی گفت: «دخترها دیگر نمی‌توانند به مکتب بروند. خواهر کوچکم، سمیه، که همیشه با شور و شوق از درس‌هایش صحبت می‌کرد، حالا گریه می‌کند. او همیشه می‌پرسید که چرا نمی‌تواند درس بخواند. هیچ جوابی نداشتم. خودم هم نمی‌دانستم چرا دنیای‌مان باید این‌طور باشد. چرا باید در دنیای ما دیگر جایی برای تحصیل نباشد؟»
فرشته مکث کرد و سپس گفت: «چرا باید اینطور می‌شد؟ چرا باید همیشه در ترس زندگی کنیم؟ چرا باید در سایه‌ها پنهان شویم، مانند کسانی که از خودشان هم نمی‌توانند دفاع کنند؟ چرا باید این همه ظلم و بی‌عدالتی را تحمل کنیم؟ همه‌چیز به گورستانی بی‌صدا تبدیل شده است، جایی که هیچ صدایی جز ناله‌های درون‌مان نمی‌آید.