۲۲ جدی دومین سال روز شهادت پهلوان محمد یاسین رحمانی را گرامی باد
شهید فرمانده پهلوان محمدیاسین رحمانی، فرزند حاجی رحمن‌شاه، در سال ۱۳۴۲ هجری خورشیدی در روستای عابدخیل، شهرستان خوست، استان بغلان، در خانواده‌ای متدین، مبارز، فرهنگی، اهل دانش و مجاهد پرور چشم به جهان گشود.
فرمانده محمدیاسین، پس از گذراندن سال‌های نخستین زندگی در آغوش خانواده‌ای که جوهره‌ی مقاومت در رگ‌های شان جاری بود، آموزش‌های ابتدایی را نزد امامان مساجد فرا گرفت. اما تقدیر، او را به مسیر پر فراز و نشیب جهاد کشاند. در سال ۱۳۵۸ هجری خورشیدی، هنگامی که نعره‌های جهاد مقدس علیه نیروهای متجاوز شوروی در سراسر افغانستان طنین‌انداز شد، او با شجاعتی وصف‌ناپذیر به صفوف مجاهدین تحت فرماندهی قهرمان ملی، شهید احمد شاه مسعود پیوست.
در دوران جهاد، فرمانده رحمانی در صحنه‌های نبرد شهرستان خوست و خطوط مقدم جنگ در صفحات شمال، به ویژه استان تخار، حضوری شکوه مند داشت. او که قلبش لبریز از عشق به وطن و آزادی بود، با بی‌باکی در برابر دشمنان ایستاد و در هر نبردی، پیروزی را به نام مجاهدین رقم زد. با شکست نیروهای شوروی، وی همچنان به مبارزه علیه رژیم کمونیستی ادامه داد و در نبردهای کران‌ومنجان بدخشان، تخار و دیگر استان‌ها، نقش مهمی ایفا کرد.
با سقوط رژیم کمونیستی و پیروزی مجاهدین در سال ۱۳۷۱ هجری خورشیدی، پهلوان شهید به زادگاه‌اش بازگشت تا زندگی عادی را تجربه کند. اما تقدیر، بار دیگر او را فراخواند. در سال ۱۳۷۴، با روی کار آمدن گروه طالبان، او که رنج وطن را در دل داشت، بار دیگر سلاح به دست گرفت و به صفوف نیروهای جبهه مقاومت ملی تحت رهبری قهرمان ملی، شهید احمد شاه مسعود پیوست. در کنار برادر بزرگ‌اش، فرمانده عبدالیاسین رحمانی، در نبردهای سنگین استان‌های بغلان، تخار و بدخشان، دشمن را زمین‌گیر کرد و به نمادی از مقاومت و شجاعت بدل شد.
پس از سقوط گروه طالبان و پیروزی مجاهدین، فرمانده شهید به زادگاه خود بازگشت و به زندگی ساده‌ای روی آورد. او که همواره خود را یک مجاهد حقیقی می‌دانست، هیچ‌گاه در راه جهاد کوتاهی نکرد و طی بیست سال حکومت پسا طالبان نیز هیچ مسئولیت حکومتی را نپذیرفت. او مردی بود که از طریق کشاورزی و دامداری، زندگی خود را پیش می‌برد و هرگز نیازی به کمک دیگران نداشت.
با بازگشت دوباره گروه طالبان به قدرت، فرمانده رحمانی شهید که حالا دیگر کهن‌سالی به او رسیده بود، اما روحیه‌ی رزمنده‌اش همچنان جوان بود، بار دیگر به میدان نبرد بازگشت. او که این‌بار تجربه‌ای گران‌بها در جنگ داشت، با رادمردی و شجاعت در برابر دشمن ایستاد و در نبردهای دره‌ی خاهوش، فارزو، سچی، عابدخیل و دهنه، همچنان در خط مقدم حضور داشت.
سر انجام، پس از یک‌ونیم سال مقاومت و ایستادگی بی‌وقفه، در تاریخ ۲۲ جدی ۱۴۰۱ هجری خورشیدی، در روستای پژک، تگاب بازار، به اسارت دشمن درآمد و با شرف و افتخار به شهادت رسید. فرمانده شهید محمدیاسین رحمانی، با خون خود، صفحه‌ای زرین در تاریخ مقاومت افغانستان نگاشت و نامش را در کنار بزرگ ترین قهرمانان آزادی به ثبت رساند. او اکنون جاودانه است و یادش تا ابد در دل‌های آزادگان و آزادی‌خواهان می‌درخشد.
