بخش هفتم
“پس منظر روزه داری “
درقرآن کریم بارها بر بدست آوردن ” تقوی ” تاکید شده است . اساسا ” تقوی ” که از ریشه ” وقایه ” گرفته شده است به معنی ” مصئون سازی ” انسان از آسیب های بیرونی و درونی می باشد . درقرآن گاهی ” تقوی ” به صورت یک روش معرفی شده است آنجا که میفرماید : ” ان تتقوا الله یجعل لکم فرقانا” ) اگر تقوی پیشه کنید برای شما فرقان حق از باطل داده میشود ( دراین صورت ” تقوی ” همان “
پرهیزگاری ” است و خود پرهیزگاری روشی است که ما را به تندرستی مطلوب می رساند . با توجه به این مفهوم ” تقوی ” ) پرهیزگاری ( یک ” راهکار ” است و به خودی خود مطلوب نیست بلکه برای رسیدن به کمال مطلوب می باشد و نوعی تمرین است که ما را به نتیجه مشخصی وصل میکند .
سوال اصلی این است که؛ معمولا راهکاررسیدن به مطلوب آغاز و انجام معینی دارد و غالبا کوتاه مدت است چون به صورت یک تمرین برای رسیدن به اصل مقصد می باشد درحالیکه قرآن تا پایان عمر به چنین ” تقوایی ” تاکید کرده است و اساسا دایمی بودن این روش دست رسی به مطلوب اصلی را درحیات این جهانی ناممکن میکند .
درتوجیه آن باید گفت که در اسلام حیات این جهانی به صورت سیستماتیکی با حیات اخروی وصل کرده شده است به گونۀ که حیات این جهانی به عنوان یک مقدمه بر آخرت معرفی شده است و از طرف دیگر یاد ما باشد که تمام برنامه های عبادی برای تکامل معنوی انسان مدنظرگرفته شده است و تکامل معنوی نیز بی پایان است و میتواند یک بنده تا آنجا برسد که جزخدا کسی را نبیند و بدین ملحوظ در پیش گرفتن روش ” تقوی ” به صورت دوامدار اهمیت می یابد در عین حالیکه به صورت دوامدار میتوان ثمرات تقوی را نیز چشید و از جانب سوم میتوان گفت که انسان با توجه به تحولات بیرونی و درونی خود همیشه در معرض تهاجم خواهشات تمامیت خواهانۀ فردی و تمایلات بیرونی است که همیشه ضرورت به رعایت راهکار ” تقوی ” دارد .
درمواردی ” تقوی ” درقرآن کریم به صورت یک ” مقام ” و یا ” مرتبه ” معرفی شده است مانند این آیت که می فرماید : ” یا ایهاالذین آمنوا کُتب علیکم الصیام کما کُتب علی الذین من قبلکم لعلکم تتقون ” (ای مؤمنان فرض کرده شده است برشما روزه داشتن چنانچه فرض شده بود برآنانیکه پیش ازشما بودند تااینکه پرهیزگار شوید ) معمولا پرهیزگاری به معنی ” پرهیز داشتن ” نیست دراینجا بلکه به معنی “وقایه شدن ” و مصئون شدن است که یک هدف تلقی میشود برای بندگان ..
پرسش این است که بعد رسیدن به این مقام دیگر ” پرهیزگاریی ” نیاز نیست ؟
باید گفت که یک بخشی از راهکار پرهیزگارانه ” سپاس ” نعمت ها و توفیقات الهی است و سپاس گزاری بعد رسیدن به ” تقوی ” هنوز شدت می یابد . شما میدانید که پیامبر اکرم (ص) نیز در پاسخ به پرسشی در بارۀ شدت پابندی شان به عبادت، فرمود که باید از روی سپاس گزاری هم که شده پابند احکام الهی باشد .
درباب رمضان پروردگارمتعال، تقوی را به عنوان هدف روزه داری تعین کرده است و این میرساند که روزه در عین حالیکه خود یک روش پرهیزگارانه است؛ کلیدی در جهت رسیدن به ” مقام ” پرهیزگاری نیزمی باشد . درحقیقت روزه داری درطول یک ماه ” مصئونیت ” می آفریند و روزه دار را به مقامی میرساند که به صورت خود کار در برابر آسیب های درونی و بیرونی وقایه می باشد .
” تقوای ” مطلوب در رمضان، همان مقام ایثار است که اوج جهانبینی اجتماعی یک مسلمان را تشکیل میدهد . روزه داری ما را ” ایثارگر ” بار می آورد . باید دانست که اکثر جرایم اخلاقی و اجتماعی یک انسان برخواسته ازتمامیت خواهی شخصی و حرص و آز فردی وی می باشد . ایثارگری ویژگی اخلاقی است که تنها مؤمنان با تعقیب راهکار پرهیزگارانه به آن میرسند .
ادامه دارد ….
