بن‌بستِ طالبان و ائتلاف مخالفان؛ نگاهی به پنجمین نشست روند ویانا-اتریش
مقدمه
در آستانه‌ی سه و نیم سالگی حاکمیت استبدادی و شریعت شلاقِ طالبانی و وخیم‌تر شدن وضعیت‌فقر و گرسنگی‌فراگیر و فروپاشیدگی اقتصادی و هم‌چنان محرومیتِ دختران جوان افعانستانی از رفتن به مکتب و دانشگاه چنین به نظر به می‌رسد که افعانستان به نقطه‌ِ عطف نامطلوبی رسیده و نگرانی سازمان‌ملل و نهاد‌های مدافع حقوق بشری چند برابر شده با وجود این که بخش (w.f.p) سازمان ملل با توزیع کمک‌های خوراکی تلاش دارد از گستردگی بحران فقر و گرسنگی با توزیع کمک‌های خوراکی جلوگیری کند.
اما با بازگشت دوباره‌ای ترامپ به کاخ سفید و تعلیق کمک‌های آمریکا به رژیم طالبان و اختلافات و چنددستگی در میان این گروه به نظر می‌رسد ضمن به بن‌بست رسیدنِ دیپلماسی این گروه زنگ خطر برای فروپاشی حاکمیت قرون وسطایی طالبان نواخته شده است.
در نقطه مقابل اما جبهه مقاومت‌ملی افعانستان(N.R.F)اپوزیسیون مسلحِ غیر افراطی و که توسط احمد مسعود فرزند احمدشاه مسعود فقید رهبری می‌شود. و برای یک افغانستان دموکراتیک و مردم سالار و مبارزه می‌کند ابتکار عمل را در میدان دیپلماسی از طالبان گرفته است و به‌نظر می‌رسد (N.R.F) به اپوزیسیون با برنامه و درد سر سازی برای طالبان مبدل شده و این جریان جهت به چالش کشیدن طالبان در میدان دیپلماسی در برابر روند طالب محور دوحه-قطر، روند ویانا را برای یک افعانستان دموکراتیک ایجاد کرده است که تا حالا پنج نشست برگزار نموده که نشست چهارم آن؛ تابستان سال روان با حضور بیش از هفتاد جریان و شخصیت سیاسی مستقل برگزار شد و پنجمین نشست آن در دو روز گذشته به مبزبانی مرکز مطالعات راهبردی اترتش در وین با حضور ده‌ها نهاد و شخصیت‌های سیاسی و اجتماعی و کنش‌گران مطرح سیاسی مخالف طالبان برگزار شد.
آن چه که نشست پنجم این روند را با نشست‌های قبلی متمایز می‌کرد حضور ژنرال یاسین ضیا رهبر جبهه آزادی را در کنار احمد مسعود رهبر جبهه مقاومت ملی بود. در شرایط که اختلافات میان رهبران طالبان به نقطه‌ای انفجار‌اش رسیده و احتمال یک درگیری درگیری درونی و کودتاد میان گروهی می‌رود، کنار هم آیی و همسوی دو جریان سیاسی- نظامی ضد طالبانی می‌تواند یک دست‌آورد بزرگ برای این جریان‌ها و مردم باشد که برای آمدن یک تغییر لحظه شماری دارند.
سخن آخر
سه عامل بسیار مهم: اختلافات درونی میان طالبان، قطع کمک‌های جهانی و آمریکا، بیشتر شدن تهدیدات داعش و مهم تر از همه انسجام و هماهنگی های بیشتر میان گروهی‌های ضد طالبان به ویژه جبهه مقاومت ملی و بن‌بست دیپلماسی امارات طالبانی و گرفتن ابتکار عمل در زمینه توسط جریان مقاومت نشان می‌دهد که طالبان در آستانهِ سراشیبی سقوط و فروپاشی قرار دارند و رفتن شان حتمی است.
